Hij bestaat nog steeds….de wereld van Fellini, met al zijn wonderbaarlijke types.
In een klein dorp in Italie, op de grens van Piemonte en Liguria, waar ik al vanaf 1985 kom, fotografeer ik niet alleen de bewoners, maar ook de verdwijnende natuur.

Ik heb mijn hart verloren aan dit bijna verloren dorp, waar de tijd zeker vijftig jaar heeft stilgestaan. Alhoewel het enige jaren duurde voor ik het vertrouwen van de mensen gewonnen had, heb ik nu de volledige vrijheid en vragen ze mij bijzondere gebeurtenissen uit het dorp vast te leggen, wat ik met veel plezier doe. De sfeer in het dorp is te vergelijken met die van oude volkswijken in Nederland in de jaren vijftig. Op het eind van de middag verzamelen de mensen zich op het pleintje, om de dag door te nemen en alles wat verder nog interessant is. 

Eenmaal per jaar, in de maand augustus,komt het dorp weer tot leven. Dan komen de (klein) kinderen terug naar hun geboortedorp en vieren de traditionele feesten. Dagenlang is iedereen bezig met het koken van de oorspronkelijke Piemontese gerechten, het versieren van het dorp, het feestelijk dekken van de lange tafels aan de voet van de middeleeuwse toren. En dan is er die heerlijke ouderwetse muziek waarop gedanst wordt, de mazurka, de polka, de tarantella….zwieren en zwaaien!

Oude tradities….

Neem bijvoorbeeld de groep oude mannen, die elke zomer de plattelandsdorpen af gaan om liederen te zingen in het Piemontese dialect. Je zou het smartlappen kunnen noemen, vol overgave en recht uit het hart. Er wordt meegezongen, gedanst….er is wijn en heerlijk eten en alles speelt zich af op het dorpsplein. 

Het is al weer jaren geleden dat ik ze gezien heb… Ik weet dat niet alles bij hetzelfde zal blijven, dingen veranderen nu eenmaal en dat is goed. Maar de herinnering moet levend gehouden worden. Fotografie is een van de manieren om dat te doen.

Verlaten huizen

Bij mijn recente verblijf in het dorpje kreeg ik toegang tot èèn van de verlaten huizen. Derig jaar was de deur gesloten geweest. Persoonlijke bezittingen lagen, bedekt onder een laag puin, stof en spinnenwebben nog op hun plaats, de afwas stond nog in het afdruiprek. Bizarre kombinaties van voorwerpen samen met een bijzondere lichtinval, zorgden voor spannende beelden….. Het zal niet het laatste huis zijn wat zijn verborgen geschiedenis aan me laat zien. 
De schoonheid van het verval

Begraafplaats: Cimitero di Staglieno Genova

De begraafplaats is opgericht tussen 1840 en 1872 en ligt prachtig tegen de flanken van een heuvel. Er staan metershoge beelden van treurende mensen, kinderen , engelen, die van een verbluffend realisme getuigen. De beelden worden beschouwd als het toppunt van slechte smaak en staan te boek als onvervalste kitsch. Voor mij zijn deze bewegingloze figuren erg intrigerend. En nemen ze niet voor niets een bijzondere plaats in, in de geschiedenis van de grafkunst.

Kijk en oordeel zelf.....